ZABURZENIE OBSESYJNO – KOMPULSYWNE

Aby stwierdzić zaburzenie obsesyjno – kompulsywne (zespól natręctw), trzeba rozpoznać obsesję, czyli nawracające i uporczywe myśli, obrazy lub impulsy odbierane przez osobę jako niepożądane i bezsensowne, trwające co najmniej godzinę dziennie. Myśli te zazwyczaj powodują znaczne cierpienie. Są czymś więcej niż tylko reakcją na rzeczywiste wydarzenia. Nie można zapanować nad ich pojawianiem się, a ponadto są uważane za własne. Elementem tego zaburzenia są również powtarzające się przymusowe czynności będące zazwyczaj produktem obsesji. Te natrętne czynności osoba wykonuje w celu zapobieżenia lub zmiany sytuacji, jednakże są one nieadekwatne. Najczęściej występujące grupy objawów dotyczą: nadmiernie częstego mycia rąk, poczucia życia w grzechu, kontrolowania, ciągłego sprawdzania, ciągłego liczenia, przymusowego zbierania rzeczy. W 50% przypadków pierwsze symptomy zaburzania pojawiają się w wieku koło 15 lat, a w wieku 25 lat ponad połowa chorych ma już objawy łatwe do zaobserwowania. Choroba występuje u około 2.5% populacji, a w 25% przypadków przyjmuje jedynie postać obsesji.